Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα αιματηρό χάος. Ωθούμενο από την εξέλιξη των αμυντικών όπλων, όπως τα πολυβόλα, τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα και πυροβολικό, το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού μετώπου του Μεγάλου Πολέμου ήταν ένα λασπωμένο κολαστήριο ορυγμάτων, εκρήξεων και κυρίως στατικών γραμμών.
Η Μάχη του Βέρντεν, η οποία άρχισε τον Φεβρουάριο του 2016 και διήρκεσε εννιά μήνες, είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και άφησε μη εκραγέντα βλήματα γύρω από το χωρίο Βερντεν, κάποια από τα οποία είναι ακόμα εκεί έως σήμερα.
Η υφιστάμενη τεχνολογία αυτού του πολέμου προσφερόταν για τα αμυντικά αδιέξοδα. Για να αλλάξουν την ροή του πόλεμου, οι στρατιωτικοί διοικητές ήλπιζαν για μια τεχνολογία που θα μπορούσε να διέλθει τα ορύγματα, να αντέξει στα πυρά των τυφεκίων και πολυβόλων, και να προστατεύει τα προελαύνοντα πεζοπόρα στρατεύματα. Το αποτελέσματα ήταν το άρμα μάχης, το όποιο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην Μάχη του Σόμ την 15η Σεπτεμβρίου 1916 – πριν από 100 χρόνια.
Μια Βρετανική εφεύρεση, τα πρώτα άρματα ήταν μεγάλα, αργά και τελείως διαφορετικά από τα οχήματα που βλέπουμε σήμερα. Θα αφήσω τον Βρετανικό Στράτο να το εξηγήσει καλύτερα:
Η πρώτη εμφάνιση των αρμάτων στο “Popular Science” έρχεται από την εκδοσή του Δεκεμβρίου 1918, στο“Γερμανικά θηρία – Άχαρα αντίγραφα των Γαλλικών αρμάτων”. Τα άρματα που χρησιμοποιούνταν από τους Γερμανούς ήταν βαριά, αργά, φτωχής σχεδίασης, και αδύναμα σε όλους τους τύπους των όπλων, συμπεριλαμβανομένων των πυρών τυφεκίων.
Με την έναρξη του επόμενου Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο, τα Γερμανικά άρματα μάχης ήταν πανίσχυρες, γρήγορες, θωρακισμένες και θανατηφόρες μηχανές, οι οποίες κατέστησαν δυνατό τον τύπο ταχείας επίθεσης που διαμόρφωσε όχι μόνο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και το πως οι χώρες μετά τον πόλεμο οραματιστηκαν τους μελλοντικούς πολέμους.
Το “Popular Science” κατέγραψε την εξέλιξη των αρμάτων, που βρόντηξε πριν την αστραπή, από την αργή καινοτομία στο φονικό όπλο των ετών του μεσοπολέμου, μια επιλογή που είναι διαθέσιμη στο “The Rise Of The Tank Before World War II.”
Όσο αφορά την εξέλιξη του άρματος για 100 πλήρη χρόνια, ο Βρετανικός Στρατός είναι ξανά στην ευχάριστη θέση να πει αυτή την ιστορία σ’ ένα περίπου ιστορικό χρονολόγιο και στρατιωτικό ενημερωτικό απόσπασμα βίντεο.
Η Ρωσική βιομηχανία κατασκευής μηχανημάτων “Ουραλβαγκόνζαβόντ” έχει ξεκινήσει τις εργασίες βελτίωσης των κύριων συγκροτημάτων και εξαρτημάτων της πλατφόρμας “Αρμάτα”, δήλωσε την Πέμπτη ο γενικός διευθυντής της βιομηχανίας, Ολέγκ Σιγένκο.
“Ξεκινήσαμε τις εργασίες βελτίωσης κάποιων συγκροτημάτων και εξαρτημάτων, καθώς καταλάβαμε ότι ίσως αυτές να παρέχουν επιπρόσθετη αποδοτικότητα στο μηχάνημά. Ο λόγος για σχεδόν όλα τα κύρια συγκροτήματα και εξαρτήματα”, είπε ο Σιγένκο. Είπε, επίσης, ότι οι δοκιμές του “Αρμάτα” προχωρούν σύμφωνα με το πρόγραμμα. “Είμαστε χαρούμενοι με το μηχάνημα, το ίδιο και ο Στρατός. Αρχίσαμε τις ασκήσεις βλητικής, τα αποτελέσματα μας εμπνέουν”, είπε, προσθέτοντας ότι τα χαρακτηριστικά που προβλέπονται στις προδιαγραφές επίδοσης επιβεβαιώθηκαν απο τις δοκιμές.
Εκτός απ’ αυτό, ο επικεφαλής της “Ουραλβάγκονζαβόντ” είπε ότι ένα πιο ισχυρός κινητήρας για την πλατφόρμα είναι υπό δοκιμασία. “Θέλουμε αυτός ο κινητήρας να γίνει ο κεντρικός κινητήρας για πολλά χρόνια”, είπε.
Νωρίτερα, ο γενικός διευθυντής είπε ότι η ισχύς του κινητήρα της ερπυστριοφόρας πλατφόρμας “Αρμάτα” πρόκειται να φτάσει τους 1800 ίππους.
Το άρμα μάχης T-14 “Αρμάτα” διαθέτει πολυάριθμα μοναδικά τεχνικών χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένου ενός μη επανδρωμένου πύργους και πλήρως ηλεκτρονικών εξοπλισμών. Παρουσιάστηκε στο κοινό κατά την Στρατιωτική Παρέλαση της Ημέρας της Νίκης στην Μόσχα το 2015.
Απόδοση/Μετάφραση από το TASS.ru για την Προέλαση.
Σύμφωνα με την ρωσική εφημερίδα «Ισβέστιγια», η Ρωσία δρα προς την κατεύθυνση της επαναγοράς των αρμάτων μάχης Τ-80 και των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης ΒΜΡ-3 από τη Νότια Κορέα.
Τα οχήματα είχε πωληθεί αρχικά στη χώρα στη δεκαετία του 1990 ως αποπληρωμή του χρέους που η Ρωσία είχε κληρονομήσει έναντι της Κορέας από την διαλυμένη πλέον Σοβιετική Ένωση.
Αν και δεν έχει ληφθεί οριστική απόφαση ως προς την τελική μοίρα του εξοπλισμού αυτού, θεωρείται βέβαιο ότι τα οχήματα θα αξιοποιηθούν είτε ως ανταλλακτικά για τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις ή θα πωληθούν σε πιθανούς τρίτους χρήστες, όπως η Κύπρος ή η Υεμένη.
Η απόφαση να αγοραστούν τα οχήματα πίσω ελήφθη το 2015 κατόπιν διαπραγμάτευσης μεταξύ αντιπροσωπειών των δύο χωρών. Η τελευταία συνάντηση έλαβε χώρα στις 3 Σεπτεμβρίου στη Ρωσία κατά την οποία η τελευταία εξέφρασε την επιθυμία να ανταλλάξει τα οχήματα με αντάλλαγμα την πώληση άλλου εξοπλισμού.
Τα τεθωρακισμένα βρίσκονται σε καλή κατάσταση και είναι έτοιμα να εισαχθούν σε υπηρεσία αν και δεν αποκλείεται κάποια από αυτά να διαλύθηκαν με στόχο την εξεύρεση ανταλλακτικών.
Συνολικά, 70 ΒΜΡ-3, 80 Τ-80U και 33 ΒTR-80A διατέθηκαν στην Νότια Κορέα στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.
ΗΤουρκία την τελευταία εβδομάδα υπέστη τις πρώτες πολεμικές ανθρωπινές απώλειες πριν ακόμα η επιδρομή της -κατά του Ντά’ες και των Συριακών Κουρδικών δυνάμεων- συμπληρώσει μια εβδομάδα την περασμένη Τετάρτη (31/8).
Τα διαθέσιμα οπτικοακουστικά αποσπάσματα από την Τουρκική εισβολή δείχνουν τα άρματα M60 Pattonκαι τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού (ΤΟΜΠ) ACV-15 να προστατεύουν Σύρους συμμάχους μαχητές και τους πάνω-κάτω 350 στρατιώτες να επιχειρούν νοτίως των συνόρων της. Αυτό εγείρει την ακόλουθη ερώτηση: Γιατί η Τουρκία χρησιμοποιεί ως αιχμή του δόρατος τα άρματα μάχης M60 σε μία τόσο μεγάλη επιχείρηση σε αντίθεση με τα πιο σύγχρονα και ισχυρότερα άρματα μάχης Leopard 2;.
Πολλά από τα Τουρκικά M60 έχουν ανακατασκευαστεί και εκσυγχρονισθεί από το Ισραήλ, αλλά παραμένουν ακόμη όχι και τα πιο αξιόπιστα άρματα στο Τουρκικό οπλοστάσιο. Επιλέγοντας το M60 να ηγηθεί μιας τόσο δυνητικά διακινδυνευμένης επίθεσης μέσα σε εχθρική περιοχή ήταν σίγουρα μια ύποπτη κίνηση δεδομένου ότι η Τουρκία διαθέτει στην κατοχή της εκατοντάδες πολύ πιο ανθεκτικά Leopard 2.
“[ΗΠΑ και Τουρκία] δεν ήταν καλά συντονισμένες στην επιχείρηση όπως έδειχναν οι δημόσιες δηλώσεις τους. […] Ενώ η Τουρκική δημοσιότητα προβάλλει την εκστρατεία ως μια κοινή επιχείρηση με τον υπό αμερικάνικη διοίκηση συνασπισμό, οι πρώτες αεροπορικές επιδρομές που πραγματοποιήθηκαν από Τουρκικά μαχητικά στην Τζαραμπλους έγιναν μονομερώς, όχι κάτω από την ομπρέλα του συνασπισμού”. – Adam Entous, Gordon Lubold και Dion Nissenbaum, “Turkish Offensive on Islamic State in Syria Caught U.S. Off Guard“, The Wall Street Journal”, 30.08.2016
Επιπλέον η έκθεση αυτών των αρμάτων στα πυρά πυραύλων, όπως εμφανίστηκε στη δημοσιότητα κατά το συμβάν του Σαββάτου (27/8), εγείρει πολλά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα της παρούσας δύναμης στην Τζαραμπλους να κινηθεί ακόμη νοτιότερα από τα σύνορα για να πολεμήσει του εχθρούς της. Αν μη τι άλλο η επισφαλής κατάσταση τους στη βορειοδυτική Συρία δεν είναι τελείως διαφορετική με αυτήν που αντιμετώπισαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες στον Λίβανο, κατά τα τελευταία στάδια του τελευταίου πολέμου με την Χεσμπολάχ πίσω στο Καλοκαίρι του 2006.
Όταν το Ισραήλ εξαπέλυσε την “Επιχείρηση Αλλαγή Κατεύθυνσης 11” οι Ισραηλινές Δυνάμεις Αυτοάμυνας (IDF) είχαν σχεδιάσει να διαθέτουν κομάντος αποβιβαζόμενους από ελικόπτερα που ενεργώντας παράλληλα με τεθωρακισμένα θα περικύκλώνανε την Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο και θα ασφαλίζαν τα Ισραηλινά σύνορα από τις πυραυλικές επιθέσεις που πραγματοποιούταν από την οργάνωση. Ήταν μια απερίγραπτη αποτυχία, ο φτωχός συντονισμός σε επίπεδο διοικήσεων είχε ως αποτέλεσμα οι Ισραηλινές χερσαίες δυνάμεις στον Λίβανο να πέσουν θύματα των καλά οργανωμένων ενεδρών της Χεσμπολάχ. Σε μια περίπτωση φάλαγγα αρμάτων που αποτελούνταν από 24 άρματα μάχης Μερκαβά έπεσε σε ενέδρα των μαχητών της Χεσμπολάχ οι οποίοι εκτόξευσαν αντιαρματικούς πυραύλους από τις κορυφές των λόφων,καταστρέφοντας τουλάχιστον 11 άρματα. Κατάφεραν ακόμα κάνοντας χρήση πυρών μικρών όπλων και όλμων να καταστείλουν την υποστήριξη του Ισραηλινού Πεζικού, καθιστώντας την ενέδρα μια συντριπτική επιτυχία. Τα άρματα, επιχειρώντας απερίσκεπτα σε λοφώδες έδαφος, αμέσως έγιναν εύκολοι στόχοι (sitting ducks) για την Χεσμπολάχ.
Αρχής γενομένης την περασμένη εβδομάδα, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις ξεκίνησαν να μετακινούν άρματα μάχης Leopard 2A4 στα νότια σύνορα. Σύμφωνα με το Military Balance 2015, η Τουρκία διαθέτει 325 Leopard 2A4. Δεν φαίνεται αυτά τα άρματα μάχης να είναι σε χρήση από οποιεσδήποτε μονάδες τεθωρακισμένων που αυτή τη στιγμή έχουν αναπτυχθεί σε επιχειρήσεις κατά των Κούρδων στα νότια της χώρας, ούτε σε επιδρομές μέσα στην Συρία ή το Ιράκ. Είναι πολύ πιθανόν ότι αυτά τα ικανά άρματα μάχης είναι με μονάδες που έχουν ως αποστολή να φυλάσσουν τα σύνορα με την Ελλάδα και την Ρωσία, όπου θα πρέπει να πολεμήσουν κατά πολύ πιο ικανών εχθρών, που χρησιμοποιούν πιο σύγχρονα και ικανά άρματα μάχης και αντιαρματικά όπλα.
Δεδομένης της έμφασης του στα μέτρα ασφαλείας το Ισραηλινό Μερκαβά αποκαλείται ως το ασφαλέστερο άρμα μάχης στον κόσμο. Ο θάνατος περίπου 30 Ισραηλινών στρατιωτών και αξιωματικών από το Ισραηλινό Σώμα Τεθωρακισμένων, συμπεριλαμβανομένων δύο διοικητών επιλαρχίων, μαζί με την καταστροφή συνολικά 50 αρμάτων τους από αντιαρματικούς πυραύλους της Χεσμπολάχ κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου, ωστόσο, έδειξε ότι αυτά τα άρματα σίγουρα δεν ήταν άτρωτα.
Στην Συρία, σήμερα, οι Τούρκοι δεν εισέρχονται με τα αυτοαποκαλούμενα ασφαλέστερα άρματα στον κόσμο, όμως με κάποια από τα πιο παλιά απανταχού άρματα τα οποία θα έπρεπε να έχουν, στα καλύτερη, διαδραματίσει υποστηρικτικό ρόλο στα σαφώς ανώτερα Leopard 2. Αυτά τα άρματα διαθέτουν καλύτερους μηχανισμούς για την ελαχιστοποίηση των συνεπειών της ζημιάς στο διαμέρισμα του πληρώματος από τη φωτιά, για παράδειγμα, τα πυρομαχικά τους είναι διαχωρισμένα από το πλήρωμα σε ένα διαφορετικό διαμέρισμα στην περίπτωση που αναφλεγεί κατά τη διάρκεια της πορείας σε μια δυνατή ανταλλαγή πυρών.
Το Leopard 2 είναι είναι καθόλου τέλειο, και έχει αρχίσει να γίνεται περισσότερο ευάλωτο με τα χρόνια δεδομένης της εισαγωγής στο πεδίο της μάχης νέων και πολύ πιο φονικών αντιαρματικών πυραύλων. Παρ’ολα αυτά παραμένει ακόμα ως το πιο επικίνδυνο άρμα στο Τουρκικό οπλοστάσιο, και με δεδομένους τους αριθμούς που η Τουρκία έχει στην διάθεση της θα έπρεπε πραγματικά να είναι το άρμα που θα ηγείται αυτής της επιχείρησης.
Οι πιθανοί λόγοι που η Τουρκία ίσως να μην μπορεί να αναπτύξει τα Leopard 2 σ’ αυτή την επιχείρηση θα πρέπει να αξιολογηθούν. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα και οι στρατιωτικές βάσεις στα νοτιότερα σύνορα της ίσως να μη διέθεταν αναγκαστικά αυτά τα άρματα, ή ακόμη και να μην είχε τα απαιτούμενα πληρώματα που χρειαζότανε για να τα επανδρώσει δεδομένων των μεγάλης κλίμακας συλλήψεων και φυλακίσεων που διενεργήθηκαν από την Κυβέρνηση στην εποχή μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. Επίσης, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είχε για πολύ καιρό στο μυαλό της την εισβολή στο συγκεκριμένο μέρος της βορειοδυτικής Συρίας -τον Ιουνίου του 2015 ο Ερντογάν και οι ανώτατοι στρατηγοί του συζήτησαν την εξαπόλυση μιας εισβολής σ’ αυτή την περιοχή χρησιμοποιώντας 2000 στρατιώτες, αυτό το σχέδιο διαλύθηκε μεταγενέστερα ωστόσο μετά τη Ρωσική παρέμβαση και το επακόλουθο συμβάν με το βομβαρδιστικό Su-24 -η εισβολή αποκαλύφθηκε πολύ ξαφνικά, χωρίς να δοθεί κάποια προηγούμενη προειδοποίηση στην Ουάσιγκτον πριν τις προπαρασκευαστικές ομοβροντίες πυροβολικού που εξαπολύθηκαν την 24η Αυγούστου.
“Τούρκοι και Αμερικάνοι αξιωματούχοι είπαν ότι ο Τουρκικός Στράτος επιθυμούσε να δείξει αποφασιστικότητα και να επιδείξει πίστη στον Ερντογάν, ειδικά μετά το πραξικόπημα” – Adam Entous, Gordon Lubold and Dion Nissenbaum, “Turkish Offensive on Islamic State in Syria Caught U.S. Off Guard“, The Wall Street Journal”, 30.08.2016
Αυτό συνέβη τουλάχιστον εν μέρει επειδή η Τουρκία παρουσιάστηκε με ξεκάθαρο “casus belli”, την απεχθή τρομοκρατική βομβιστική επίθεση του Κουρδικού γάμου στο Γκαζιαντέπ, η οποία σκότωσε 53 ανθρώπους, με πολλούς από αυτούς παιδιά, την 20η Αυγούστου και τον βομβαρδισμό της Καρκαμίς με αρκετά βλήματα όλμου. Μη ενεργώντας άμεσα και αποφασιστικά ως απάντηση σε τόσο στυγερές επιθέσεις, και μόνο έξι εβδομάδες μετά την απόπειρα του αποτυχημένου πραξικοπήματος, θα έκανε την Τουρκική Κυβέρνηση και τον Στρατό να δείχνουν αδύναμοι στα μάτια του Τουρκικού λαού σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή.
Εναλλακτικά η Τουρκική Κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε ανακοινώσει ότι θα εξάλειφε όλους τους τρομοκράτες στα σύνορα της και στην συνέχεια θα προχωρούσε με την έναρξη ανάπτυξης και τη σύσταση ενός μεγάλου αριθμού αρμάτων Leopard 2 σε αυτό το σύνορο από οποιοδήποτε μέρος της χώρας -η οποία όμως ίσως να είχε απολέσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
Ωστόσο η Τουρκία είχε εμφανώς αναπτύξει πυροβόλα, άρματα μάχης και στρατεύματα σ’ αυτά τα σύνορα για περισσότερο από ένα χρόνο. Και επιτιθέμενη ξαφνικά ή όχι ήταν απίθανο πως οι μαχητές του Ντά’ες θα πολεμούσαν έως θανάτου για την υπεράσπιση της Τζαραμπλους, μια πόλη ακριβώς στην περιφέρεια του λεγόμενου χαλιφάτου τους -η οποία είναι και ο λόγος που επέλεξαν να αποσυρθούν άμεσα. Πριν την έναρξη αυτής την επιχείρησης ήταν απολύτως αντιληπτό ότι το Ντα’ες υποχωρούσε τακτικά από τις περιοχές που δεν μπορούσε να οχυρωθεί δυνατά και να αιματοκυλίσει οποιαδήποτε επιτιθέμενη δύναμη. Επιπλέον η επίθεση επρόκειτο να είναι αναπόφευκτη για τον προαναφερθέντα λόγο ότι το Ντά’ες άπλα εξακολούθησε να επιτίθεται τις Τουρκικές πόλεις και χωριά κοντά στα σύνορα.
Το ερώτημα το οποίο επομένως πρέπει να τεθεί είναι: Έπρεπε η Τουρκία πραγματικά να κάνει αυτή την επίθεση πριν να είχε έτοιμα τα πιο αποτελεσματικά όπλα της; Αφιερώνοντας χρόνο για να δημιουργήσει αυτόν τον πιο αποτελεσματικό εξοπλισμό θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αυξηθεί η πιθανότητα η Τουρκική κυβέρνηση και ο στρατός να μπορούσαν να επιτύχουν μια πιο σαφή και αποφασιστική νίκη, η οποία θα είχε ενσταλάξει εκ νέου οποιαδήποτε συρρίκνωση της εμπιστοσύνης του κόσμου που θα μπορούσε να είχε προς αυτούς.
Με την τωρινή σύσταση των δυνάμεων στην Συρία, οι Τούρκοι θα συμβουλεύονταν να μην προελάσουν περαιτέρω νοτιότερα μέσα στην εχθρική περιοχή και δουν από πρώτο χέρι πόσο ευάλωτος είναι ο γερασμένος στόλος των M60 στις ενδεχόμενες καταστρεπτικές “βάλλω και μετακινούμαι” ενέδρες, να μην αναφερθούμε στις νάρκες και τα μη αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς (IED). Η επίθεση του Σαββάτου είναι μια καθαρή προειδοποίηση στις ολέθριες συνέπειες που είναι αντιμέτωπη η Τουρκία αν δεν επανεξετάσει την σύνθεση των δυνάμεων που έχει αναπτύξει σε αυτή τη χώρα που βρίσκεται στο καταστροφικό έλος του πόλεμου.
Τουρκικά ACV-15 κοντά στα σύνορα με την Συρία την 25 Αυγούστου.
Απόδοση/Μετάφραση από το offiziere.ch για την Προέλαση. Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 2 Αυγούστου 2016.
Στις αρχές του 2016 η Πολωνία υπέγραψε τον εκσυχρονισμό 128 αρμάτων μάχης Leopard 2A4 σ’ενα νέο πρότυπο, το επονομαζόμενο Leopard 2PL.
Ο εκσυγχρονισμός θα περιλαμβάνει την αναβάθμιση της θωράκισης του πύργου στο επίπεδο, τουλάχιστον, της έκδοσης Leopard 2A5, ενώ δε θα ξεπερνά το συνολικό βάρος των 60 τόνων για το Leopard 2PL. Θα περιλαμβάνει την μερική αντικατάσταση των προστατευτικών πλακών της θωράκισης του πύργου, και την προσθήκη επιπλέον θωράκισης που αναπτύχθηκε από την IBD. Πρόκειται, επίσης, να τοποθετηθεί επένδυση αντιθραυσματικής προστασίας στο διαμέρισμά του πληρώματος στον πύργο (διαμέρισμά μάχης), ενώ η εσωτερική αποθήκευση και οι δυνατότητες μεταφοράς πυρομαχικών θα διευρυνθούν.
Η αναβάθμιση θα βρει τα άρματα να διατηρούν το υπάρχον πυροβόλο L44 των 120 χιλιοστών (αντί της αντικατάστασης του με το μακρύτερο πυροβόλο L55), αν και το σύστημα ελέγχου πυρός (ΣΕΠ) πρόκειται να εκσυγχρονιστεί για να είναι συμβατό με τους νεότερους τύπους βλημάτων, του DM11 και του διατρητικού DM63.
Μια ακόμη πιο ουσιώδης αναβάθμιση θα προέλθει με την μορφή των νέων σκοπευτικών περισκοπίων πυροβολητή και αρχηγού όπου θα ενσωματωθεί το νέο πολωνικό θερμικό σκοπευτικό σύστημα KLW1 της PCO, ενώ το σύστημα σταθεροποίησης πύργου και πυροβόλου θα αλλαχθεί από υδραυλικό σε ηλεκτρικό.
