ΑΝΑΛΥΣΗ: Το T-14 Armata ως επιχειρησιακή πρόκληση για το ΝΑΤΟ

Γράφτηκε από τον/την gnikitas

Η ένταξη των οχημάτων της οικογένειας Armata στο ρωσικό οπλοστάσιο έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον της Δύσης.

Συγκεκριμένα έχει προκαλέσει την πρόθεση των δυτικών κατασκευαστών αρμάτων μάχης να επενδύσουν στην ανάπτυξη νέων εκδόσεων αφενός για την ενίσχυση των εγχώριων Ένοπλων Δυνάμεων αφετέρου για να μην απολέσουν τη δυναμική τους στον τομέα των εξαγωγών.

Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με τα παλαιότερα ρωσικά άρματα μάχης, τα οποία ήταν τεχνολογίας της δεκαετίας του ’80 και του ’90, τα Armata διαθέτουν προηγμένα χαρακτηριστικά κινητικότητας, προστασίας και ισχύος πυρός.

Στην πρόσφατη έκθεση Eurosatory (Ιούνιος 2016) η γερμανική Rheinmetall παρουσίασε ένα νέο πυροβόλο διαμετρήματος 130mm (L/51), το οποίο, σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρία είναι 10-50% ποιο αποτελεσματικό από το L/55 των 120mm, χωρίς αύξηση του βάρους (και τα δύο πυροβόλα ζυγίζουν περί του 4,5 τόνους).
Αυτό είναι αποτέλεσμα της χρήσης υλικών υψηλής τεχνολογίας και βελτιώσεις στη σχεδίασης με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η ενσωμάτωση του στα άρματα μάχης της οικογένειας Leopard-2 ή στο υπό ανάπτυξη Γάλλο-Γερμανικό άρμα μάχης MGCS, το οποίο αναμένεται να ενταχθεί σε υπηρεσία περί το 2030. Παράλληλα γίνεται προσπάθεια για την ανάπτυξη νέων βλημάτων.

Ωστόσο το αυξημένο διαμέτρημα σημαίνει βαρύτερα και μεγαλύτερα πυρομαχικά. Χωρίς τη χρήση αυτόματου συστήματος γέμισης υπάρχει σοβαρή πιθανότητα μείωσης της αναχορηγίας βλημάτων ανά άρμα μάχης και μείωσης του ρυθμού βολής ανά λεπτό. Σε αντιδιαστολή το T-14 διαθέτει αυτόματο σύστημα γέμισης και ρυθμό βολής 10-12 βλήματα το λεπτό.

Επιπλέον το βλήμα DM-63 έχει την ικανότητα διάτρησης θωράκισης πάχους 800mm, συνεπώς η κατά 10-50% αύξηση της αποτελεσματικότητας του L/51 σημαίνει ικανότητα διάτρησης θωράκισης πάχους 880-1.200mm. Συγκριτικά, το πυροβόλο 2A82-1M των 125mm μπορεί να διατρήσει θωράκιση πάχους 850-1.000mm. Ομοίως το πυροβόλο των 152mm (2A83), το οποίο δοκιμάστηκε στη δεκαετία του ’90 και του ’00 και αναμένεται να εξοπλίσει τα ρωσικά άρματα μάχης στο μέλλον μπορεί να διατρήσει 1.024mm θωράκισης.

Σε επίπεδο θωράκισης το πλήρωμα του T-14 είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο όχημα, εντός «κάψουλας» ενισχυμένης από αντί-θερμική θωράκιση. Επικουρικά το άρμα προστατεύεται από ενεργητικό σύστημα προστασίας. Καινοτόμα είναι επίσης και η λειτουργία του πολυβόλου του πύργου, το οποίο λαμβάνει δεδομένα από ένα ραντάρ ηλεκτρονικής διάταξης (AESA) και μπορεί να προσβάλει το επερχόμενο αντί-αρματικό βλήμα ή να του αλλάξει πορεία.

Είναι σαφές ότι το T-14 είναι ένα σύγχρονο και ισχυρό άρμα μάχης, το οποίο, σύμφωνα πάντα με τους Ρώσους, αυτή τη χρονική στιγμή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ωστόσο είναι εξίσου σαφές ότι το ΝΑΤΟ θα εξετάσει και θα αξιολογήσει τις τεχνικές και επιχειρησιακές δυνατότητες του νέου ρωσικού άρματος και θα προγραμματίσει την «απάντηση» του, είτε με τη μορφή της αναβάθμισης των εν υπηρεσία αρμάτων μάχης είτε με την υιοθέτηση ενός νέου προγράμματος ανάλογης φιλοσοφίας με το ακυρωθέν Future Combat Systems (FCS): Την καταστροφή του αντιπάλου με επανδρωμένα και μη-επανδρωμένα συστήματα από το έδαφος και τον αέρα και πίσω από το οπτικό πεδίο του αντιπάλου.

ΠΗΓΗ

http://defencenews.gr/diafora/ethiniki-amina/4505-analysi-to-t-14-armata-os-epixeirisiaki-proklisi-gia-to-nato

Η άφιξη των T-80 στην Κύπρο και η παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου 1996 – Ένας αρματιστής θυμάται

Το 1996 ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ίμια, δολοφονία Εθνοφρουρού στην ΓΚΠ, δολοφονίες Ισαάκ και Σολωμού.

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως το 1996 το ηθικό του λαού ήταν στο ναδίρ.

Επαρχία Λευκωσίας. Χωριό Μαθιάτης. 29 Σεπτεμβρίου 1996. Συνεχείς επιφυλακές. Τα άρματα (Τ-80) αναμένονταν από τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Συνεχείς αναβολές. Οι Τούρκοι είχαν απειλήσει πως θα βύθιζαν το πλοίο που τα μετέφερε. Η αν όχι αυτό, θα τα χτυπούσαν στην μεταφορά.

Εκείνο το βράδυ η εσπευσμένη είσοδος στη μονάδα είχε βάση..Ήρθαν..Είναι στο λιμάνι της Λεμεσού.

Εξοπλιστήκαμε με κάτι G3 του γειτονικού τάγματος πεζικού. Πήραμε και πυρομαχικά. Φορτωθήκαμε στα «Στάγιερ».

Κατεύθυνση Λεμεσός. Φτάσαμε μετά από δυο ώρες περίπου. Στο λιμάνι επικρατούσαν πολεμικές συνθήκες. Καταδρομείς ακροβολισμένοι παντού. Βατραχάνθρωποι πέριξ του τεράστιου αρματαγωγού- φορτηγού (ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό το «πράγμα») έκαναν συνεχώς βουτιές. ΚΥΠατζήδες πολλοί.Land-Rover εξοπλισμένα με πολυβόλα και Α/Τ περιπολούσαν.

Παραταγμένοι αρματοφορείς, και..νταλίκες μεταφοράς αυτοκινήτων (οι αρματοφορείς περιορισμένοι σε αριθμό τότε). Γύρω στις 1 το πρωί ακούστηκε ο βρυχηθμός του πρώτου άρματος. Παράξενος θόρυβος. Δεν θύμιζε σε τίποτε τον θόρυβο που είχα συνηθίσει για άρμα. Θύμιζε κάτι σαν θόρυβο ελικοπτέρου, αεροπλάνου, η κάτι τέτοιο.

Το άρμα βγαίνει από το καράβι όχι οριζόντια αλλά..κάθετα, από κάτω. Σαν πρώτη εντύπωση χαμηλό.

Πολύ χαμηλό. Μόνο το τεράστιο πυροβόλο ξεχώριζε ιδιαίτερα. Πλησίασα προς το καράβι.

Ήταν πράγματι τεράστιο. Μετέφερε 26 άρματα για την Εθνική Φρουρά, με τα παρελκόμενα και τα πυρομαχικά τους, Στο βάθος διακρίνονταν κάτι τεράστια κοντέινερ.

Πύραυλοι για χώρα της Ασίας, τόνοι πυρομαχικών, και άλλα άρματα για μια άλλη επίσης Ασιατική χώρα.

Μας απομάκρυναν από εκεί. Τα άρματα φορτώνονται σε νταλίκες και αρματοφορείς. Από τις 4-5 το πρωί αρχίζει η μεταφορά στην μονάδα.

Είμαι συνοδηγός σε μια νταλίκα. Τα μάτια μου κλείνουν. Ο πολίτης οδηγός κάτι μου πιάνει κουβέντα στο δρόμο σε «σκληρή» Κυπριακή διάλεκτο. Καταλαβαίνω ελάχιστα. Στον ατομικό ασύρματο ακούω για ύποπτες κινήσεις σε ύψωμα κοντά στο δρόμο μας, μόλις στρίψουμε στους παράπλευρους δρόμους προς την μονάδα. Συνελήφθησαν τελικά κάτι Τουρκοκύπριοι με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές.

Τους παρέλαβε η Αστυνομία και η Κυπριακή ΚΥΠ.

Η τύχη τους δεν έγινε ποτέ γνωστή στη συνέχεια. Ξημερώνει. 30 Σεπτεμβρίου. Σιγά-σιγά φτάνουν τα άρματα στη μονάδα. Έχει πάει 7 το πρωί. Εντολή του μακαρίτη Κληρίδη να παρελάσουν αύριο – 1η Οκτωβρίου-, τουλάχιστον έξι άρματα. Λογικός αριθμός. Προλαβαίνουμε να το κάνουμε. Έξι ήταν και οι οδηγοί που είχαν εκπαιδευτεί στη Ρωσία. Πλήθος «επίσημων» και κρατικών αξιωματούχων πλημμυρίζει τον όρχο. Καμαρώνουν, φωτογραφίζονται, και σχολιάζουν. Δεν μας αφήνουν να κάνουμε την δουλειά μας. Ο Υποστράτηγος Λόττας, βετεράνος του 74, και «μαύρος» στο πνεύμα, αρχίζει και τα «παίρνει».

Οι διαταγές αλλάζουν. 8 άρματα να παρελάσουν, 10 μετά από λίγο, 12 στο τέλος. Οι Ρώσοι σύμβουλοι διαμαρτύρονται. «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Θα έχουμε ατυχήματα και θα εκτεθούμε». Ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ, ο μακαρίτης Ν. Βορβολάκος, αδιαφορεί. «Θα το κάνουμε τους λέει». «Είστε τρελοί του απαντούν». «Πες τους (απευθυνόμενος στην διερμηνέα) ότι δεν είμαστε τρελοί, αλλά Έλληνες« ανταπαντά εκείνος.

Διώχνει με ψιλό- μπινελίκια τον κάθε παρατρεχάμενο και «επίσημο», και εμείς κοιτάμε τον όγκο της δουλειάς. Πρέπει να αλλαχτούν ερπύστριες από 12 άρματα. Τα Ρώσικα άρματα δεν είχαν «τακούνια» στις ερπύστριες. Πρέπει να περαστούν άλλες με «τακούνια», που υπάρχουν σε «ρολό» από μέρες στον όρχο. Πρέπει να περαστούν οι πλαϊνές ποδιές και θωρακίσεις. Υπάρχουν σε παλέτες. Αριθμημένες για κάθε άρμα ξεχωριστά. Πρέπει να περαστούν φτερά, να καθαρισθεί ο οπλισμός, να τοποθετηθεί, να τοποθετηθούν πυρομαχικά, και να μάθουμε να τα…οδηγούμε. Αυτά είναι τα βασικά καθήκοντα. Υπάρχουν δεκάδες κουτιά με παρελκόμενα, σνόρκελ, εργαλεία και ότι φαντάζεται κανείς.

Όλες οι επιγραφές και οδηγίες στα κιβώτια και παντού, είναι στα Ρώσικα. Ακόμη και οι βίδες βιδώνουν ανάποδα. Αρχίζει η δουλειά. Περίπου στις 10 το πρωί. Την ώρα δηλαδή που η ζέστη στην Κύπρο αρχίζει να «κοκκινίζει». Αϋπνία, πείνα, και κούραση δεν μας απασχολούν. Πεισμώσαμε. Την είδαμε στραβά όλοι.

Ο οδηγός του Υποστράτηγου φέρνει σε κάποια στιγμή καφέ και κρύο νερό στον Υποστράτηγο στον Αρχηγό κλπ. Ο Λόττας εκείνη την ώρα έσπρωχνε ένα ρολό ερπύστριας. Τα παίρνει άσχημα. Πετά το νερό και τον καφέ, και βρίζει άσχημα τον στρατιώτη, του υπόσχεται δε, και μια δυσμενή μετάθεση στα ‘Κόκκινα». Ο φουκαράς εξαφανίστηκε. Για μας τους Ελλαδίτες το πρόβλημα είναι..ο συντονισμός με τους Ελληνοκυπρίους συναδέλφους. ‘Μάτσα» είναι η βαριοπούλα. «λιβέρι» ο λοστός, και πάει λέγοντας. Η ανάγκη να βγει η δουλειά λύνει αυτά τα προβλήματα «ενδοσυνεννόησης». Όλοι και όλοι είμαστε περίπου 30-35 άτομα, για να βγει η δουλειά.

Μεσημέρι. Μάθημα μηχανοδήγησης και..πύργου. Συμμετέχουν όσοι έχουν υπηρετήσει στα ΤΘ στην θητεία τους. Είμαι ένας από αυτούς. Μετά το ταχύρυθμο -διάρκειας 2 ωρών- «μάθημα», καταλήγω αρχηγός. Οδηγό θα έχω ένα νεαρό Ανθυπίλαρχο. Πυροβολητή δεν θα έχω.

Επιστροφή στη δουλειά. Οι ώρες προχωρούν. Έχει πάει αργά το βράδυ. Διάλειμμα επιτέλους. Ένα σάντουϊτς, και λίγο καφές.

Η κούραση και η αϋπνία αρχίζουν να κάνουν έντονη την παρουσία τους. Κουράγιο. Σε λίγες ώρες τελειώνουμε. Έχει πάει τρεις το πρωί. Τελειώσαμε. Κατεβαίνουμε στους θαλάμους να δοκιμάσουμε τις φόρμες αρματιστή. Δεν είναι Ρώσικες φυσικά. Είναι ότι περίσσεψε από άλλες μονάδες, κυρίως τωνCascavel. Ταιριάζουν για όσους έχουν ύψος 1,60. Δεν υπάρχει κανείς στο ύψος αυτό. Όλοι είμαστε ψηλότεροι και χοντρότεροι. Τις φοράμε με τα χίλια ζόρια. Θυμίζουμε τον Βέγγο με τη φόρμα να είναι περίπου στο ύψος της κνήμης. Οι φόρμες είναι σαν κολάν μπαλέτου. Τα αρχ#$ια του καθενός από εμάς φαίνονται σαν περίγραμμα.

Το 2ο σοκ είναι οι κάσκες. Πάνω στον πανικό βρήκαμε τις κάσκες..ισχυρού ψύχους. Τσόχα εξωτερικά, γούνα εσωτερικά. Επειδή είναι ξημερώματα, έχει λίγο δροσιά, και δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει το τι θα περάσουμε μόλις αρχίζει πάλι η ζέστη. «Κοιμόμαστε» για 1-2 ώρες. Κατά τις 7 το πρωί ξεκινάμε για Λευκωσία. Ο ξεχωριστός θόρυβος του άρματος, ξυπνάει την πόλη.Όλα τα βλέμματα πάνω μας. Ελληνικά και Τούρκικα.

Παρκάρουμε. Ο ήλιος αρχίζει να καίει. Από το άρμα που να κατέβεις με αυτή την εμφάνιση. Το τραγούδι του Διονυσίου «Του κόσμου ο περίγελος» ακούγεται από μια καντίνα. Γελάω αλλά κάθε σκέψη να κατέβω από το άρμα απομακρύνεται.

Η ώρα κυλάει αργά μέχρι να αρχίσουμε. Μισή ώρα πριν την έναρξη «κινητήρες εμπρός» και οι κάσκες να προσαρμοστούν.. Ο ιδρώτας ποτάμι. Αρκετοί ζαλίζονται, αλλά σφίγγουν τα δόντια. Οι «απέναντι» μας κοιτούν. Ξεκινάμε. Ο κόσμος μας αποθεώνει. Παίρνουμε κουράγιο και δίνουμε κουράγιο. Απέναντι μας η σημαία στον Πενταδάκτυλο. Πορώνομαι. Χαιρετάω με όση επισημότητα και «ψαρωτικά» μπορώ τους επισήμους. Το ίδιο κάνουν όλα τα παιδιά. Περηφάνια.

Οι Τούρκοι είπαν πως τα πληρώματα «ήταν Ρώσικα» γιατί αποκλείεται να προλάβαινε η Εθνική Φρουρά να εκπαιδεύσει σε μια μέρα τόσα πληρώματα. Μας είδαν και ξανθούληδες εμάς τους Ελλάδίτες.. Αν ήξεραν…Επιστροφή στη μονάδα. Παρατάσσουμε τα άρματα στον όρχο. Τα σκεπάζουμε. Έχει πάει αργά το μεσημέρι της 1ης Οκτωβρίου. Από την επόμενη μέρα δουλειά πάλι. Σε μια εβδομάδα «Νικηφόρος»…

Οι γραμμές αυτές αφιερώνονται σε όλα εκείνα τα παιδιά που έδωσαν κουράγιο στον Κυπριακό Ελληνισμό εκείνες τις ημέρες του 1996.

Η φωτογραφία είναι από εκείνη την ημέρα..

ΠΗΓΗ

http://www.proelasi.org/2016/10/01/%CE%B7-%CE%AC%CF%86%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-t-80-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7-2/